Sufici

21.08 OMDURMAN

W każdy piątek poza na Ramadanem na godzinę przed zachodem słońca na cmentarzu wokół Grobu Szejka Hameda al-Nila, lidera Sufitów porządku Qadriyah, żyjącego w XIX w. Sufizm to odłam Islamu dosyć mocno rozpowszechniony w Sudanie.

W trakcie gdy przed niewysokim budynkiem zwieńczonym pięcioma kopułami zbierają się wierni, można przyjrzeć się występom muzyków i tancerzy liczących na drobne kwoty od widzów. W miarę zwiększania się frekwencji krąg systematycznie powiększa się dając coraz większe pole do tańca będącym wewnątrz. Grajkowie ostatecznie kończą swój występ gdy słychać muzyków zza murów grobowca. Wśród zebranych tworzy się wyłom dający przejść grupie bębniarzy i tancerzy, którzy stają w środku kręgu.

Muzyka jest na początku nieco wolna, ruchy derwiszów wykonywane są jakby od niechcenia, na rozgrzewkę, jednak już po kilku minutach bębniarze uderzają w membrany szybciej, tancerze zaczynają poruszać się energiczniej, zebrani w koło ludzie klaszczą rytmicznie i tańczą wykonując ruchy biodrami i rękoma w przód i tył - przypominają one nieco ruchy narciarza.

Muzycy wyśpiewują tekst w którym proszą Allaha by pozwolił im osiągnąć stan, w którym będą mogli z nim bezpośrednio rozmawiać. Wierni każdy wers kończą potężnie brzmiącym "Allah!".

Muzyka przyspiesza. Na twarzach zebranych coraz bardziej widać zaangażowanie i radość odczuwana ze słyszanych dźwięków i tańca.

Bębniarze grają coraz szybciej, cymbały dzwonią głośniej. Zielono-czerwone i białe galabiye tancerzy wewnątrz kręgu mieszają się tworząc migający przed oczami spektakl trzech kolorów. Derwisze wyginają swe ciała w rytm muzyki, starsi z nich wymachują laskami, co niektórzy obracają się wokół siebie na jednej nodze.

Nagle głośne, pojedyńcze uderzenie w bęben i zapada cisza. Kilka sekund ciszy. Na twarzach obecnych widać zmęczenie, następna pieśń jest znacznie wolniejsza.

Za murami grobowca do wejścia szykuje się procesja z zielonymi sztandarami. Przeciska się przez tłum i wchodzi do środka kręgu. Zaczyna wędrować dookoła zbierając po drodze wiernych. Wszyscy tańczą. Jednocześnie od wewnątrz kręgu krąży dwóch mężczyzn z kadzidłem, którego dym chętnie wdychają zebrani. Oprócz nich jest także kilku derwiszy, którzy proszą zebranych o cofnięcie się o kilka kroków, poszerzenie kręgu. Jednocześnie zagrzewają do śpiewów i tańca podchodząc do tych, którzy są zbyt mało zaangażowani. Stają przed nimi i tańczą wykrzykując słowa pieśni prosto w twarz. Atmosfera robi się gęsta, czuć, że nadchodzi coś wielkiego - finał, zakończenie, spełnienie.

Procesja staje się coraz większa, muzyka coraz szybsza, słońce coraz bardziej zbliża się do linii horyzontu. Bębny, oklaski, tańce, energia pulsująca w rytm muzyki. Zamknięte oczy, okrzyki radości, uniesione w górę ręce. I znów bębny, coraz głośniej, oklaski coraz szybciej. "La illaha illallah! Nie ma Boga nad Allaha!". Bez przerwy.

W pewnym momencie wydaje się że ręce muzyków nie mogą już częściej uderzać w bębny, że derwisze nie mogą poruszać się szybciej. Tempo wydaje się dzikie, nieujarzmione, pędzące jak zwierzyna uciekająca przed myśliwym, byle przed siebie, do utraty tchu. "La illaha illallah!"

Gdy tylko ostatni fragment czerwonej kuli zniknie z nieboskłonu śpiewy i tańce zostają natychmiast przerwane,a wierni udają się na modły do grobowca. Folklorystyczna atmosfera tego miejsca zanika by pojawiać się z tą samą siłą w kolejny piątek. Znów z odległości kilkuset metrów będzie można usłyszeć rytmiczne "La illaha illallah!".

Zdjęcia (23)

Komentarze (0)