U kurdyjskiej rodziny

Do miasta przybyliśmy wieczorem. Wszystkie hotele były pełne. W końcu Adam znalazł jakiś z wolnymi miejscami, ale właściciel nie chciał obcokrajowców, bo to się wiąże z kontaktami z policją.
Stojąc na głównym rondzie i zastanawiając się co robić, zostaliśmy zagadani przez 14-letniego Shahina, który zaprosił nas do domu. Po dłuższym namyśle zgodziliśmy się. I nie żałujemy.
Trafiliśmy do bardzo przyjaznej rodziny - gospodyni widząc nas szybko przygotowała posiłek, a my w tym czasie my rozmawialiśmy z jej dziećmi. 5 synów i 3 córki.
Po kolacji wyszliśmy z chłopakami na spacer do parku. Shahin, Mehran, Saba, Adel i Saruan okazali się wspaniałymi towarzyszami. 3 z nich dobrze mówiło po angielsku więc mogliśmy sobie swobodnie rozmawiać.
Następnego dnia pokazali nam miasto, muzeum kurdyjskie, muzeum szkła i porcelany, tradycyjne kurdyjskie domy. Odwiedzone obiekty były bardzo ciekawe - pozwoliły dobrze zapoznać się z kurdyjską kulturą. Ogólnie Sanandaj ma swój klimat - wielu mężczyzn wciąż ubiera tradycyjne stroje, ulice są wąskie i zatłoczone.
Z piątką braci spędziliśmy naprawdę świetne chwile. Do tego ich siostra Goli była tak miła i uprzejma, że powinna być wzorem zachowań dla wszystkich kobiet w Polsce.
Trafiliśmy do tzw. "dobrego domu", gdzie w miarę możliwości kultywuje się lokalną tradycję i wpaja tradycyjne muzułmańskie wartości oraz dba o wykształcenie dzieci (wszyscy na studiach lub przed) Shahin i Mehrab, z którymi spędziliśmy większość czasu, krzywili się na widok młodych chłopców ubranych zgodnie z europejskimi trendami twierdząc, ze przez takie zachowanie niszczą kulturę kurdyjską. Nie podobały im się także mocno wymalowane młode damy, które spacerowały po ulicach. Powodem tej niechęci były zbyt częste zmiany partnerów.
Pomimo to obaj chłopcy kochali się w swoich własnych dziewczynach. A tego zabraniają im rodzice. Według nich do pełnoletniości nie powinni mieć żadnych partnerów.
Adel, 27-latek który studiuje informatykę i jest bezrobotny, ma problem z rodzicami swojej dziewczyny. Nie zgadzają się oni na ślub, ze względu na to, że Adel nie ma pracy. Dlatego postanowił on znaleźć szybko jakieś zajęcie, nawet jeśli miałby rzucić studia. Powodem tego jest obawa, iż rodzice dziewczyny zmuszą ja do małżeństwa z innym.
Saba prowadzi własną drukarnię, w której pracuje również Saruan. Wykonują wszelkie zlecenia - nadruki na kubkach, torbach reklamowych, projekty graficzne. Biznes kręci się nieźle.
Ojciec pracuje w dziekanacie i zarabia około 400USD miesięcznie. Rodzina wspólnymi siłami ukończyła budowę nowego domu, w którym mieszkają od niespełna 2 miesięcy.
Jedna córka założyła już własną rodzinę, druga mieszka jeszcze z rodzicami, a Goli studiuje i prowadzi kursy komputerowe w "instytucie".
Najmłodsi chłopcy uczęszczają na lekcje angielskiego - miesięcznie płacą 20USD od osoby za 2 godziny zajęć w tygodniu.
Matka zajmuje się domem, i co łatwo zauważyć, jest dumna ze swoich dzieci i ich osiągnięć.
Rozstając się wszyscy domownicy długo się z nami żegnali, wręczali nam prezenty, a gospodyni miała praktycznie łzy w oczach. Ich gościnności nie zapomnę do końca życia.
Gdy powiedziałem, że wyślę im zaproszenia, tak by mogli przyjechać do Polski, 17-letni Mehran, odpowiedział, że przyjedzie rowerem bo nie ma pieniędzy... A gdy zapewniłem go, że będzie moim gościem, więc musi mieć tyko na transport, zarzekł się, że uzbiera 500USD na przyjazd. Będzie ciężko pracował i oszczędzał.

Zdjęcia (10)

Komentarze (0)